Παιδιά & ζώα

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά από αυτή του ζώου προς τα παιδιά. Ένα παιδί που μεγαλώνει με ζώα αποκτά αυξημένη αίσθηση υπευθυνότητας. Αρκεί να του μάθουμε πρώτα απ' όλα ότι το ζώο δεν είναι το νέο του παιχνίδι βέβαια. Δεν είναι κάτι που όταν το βαρεθεί θα το βάλει στο ράφι. Γι' αυτό δεν παίρνουμε ποτέ ζώα για δώρο, παρά μόνο αν είμαστε απόλυτα έτοιμοι να τα φροντίσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας μαζί.

Μεγαλώνοντας με ζώα έμαθα πόσο πολλή ανάγκη μας έχουν. Εξαρτώνται από εμάς για το παιχνίδι τους, για τη τροφή τους, για το νεράκι τους, για το χάδι τους. Έτσι έμαθα πάντα να σκέφτομαι ότι εκτός από τον εαυτό μου έχω και κάποιον άλλον για τον οποίο πρέπει να μεριμνήσω...γιατί αν δεν τον ταϊσω εγώ, δεν θα φάει ποτέ... Αυτό με βοήθησε αργότερα στη ζωή μου να κατανοώ, να συμπονώ και να βοηθώ τους συγγενείς μου, που σε άλλη περίπτωση ίσως να έλεγα ''δεν μπορώ τώρα''. Καταλαβαίνοντας όμως την ανάγκη του ζώου για κάτι που δεν μπορεί να κάνει μοναχό του, κατάλαβα και την ανάγκη της γιαγιάς που μου ζητά ένα ποτήρι νερό ή ίσως και κάτι παραπάνω και το κανα χωρίς να βαρυγκομήσω. Γιατί το είχε ανάγκη. Υπευθυνότητα λοιπόν το πρώτο που σου μαθαίνει ένα ζώο.

Τα ζώα αποτελούν και μοναδικό σύντροφο εξομολόγησης. Δεν σχολιάζουν, δεν επικρίνουν, δεν μαλώνουν, δεν νευριάζουν, δεν κρατάνε κακία. Πολλές φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να μιλά στα σκυλιά ή στις γάτες όταν κάτι με απασχολούσε...στεναχώρια,νεύρα,άγχος...Χαϊδευα το μαλακό τρίχωμα τους και όλα ξεχνιόντουσαν...Ο θυμός ή η στεναχώρια άρχιζε να εξατμίζεται, σαν καπνός όσο πιο βαθιά βύθιζα τα δάχτυλα μου στην παχιά γούνα τους. Σιωπηλοί σύντοφοι, που με μια γλυψιά στο χέρι θα σε παρηγορήσουν ή ακόμα και φέρνοντας χαρούμενα το μπαλάκι τους να παίξουν, σου λένε έλα ξέχνα το και πάμε παρακάτω. Μοναδικό συναίσθημα. Και ψυχανάλυση λοιπόν τα τετράποδα.

Όσο για την ''βρώμα'' που ισχυρίζονται κάποιοι στενόμυαλοι ότι κουβαλούν τα ζώα, πρέπει να καταλάβουν ότι όταν είσαι ένας τετράποδος που ζεις σε απόσταση εκατοστών από το έδαφος είναι φυσικό να μην είσαι και η προσωποποίηση του αποστειρωμένου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είσαι και η προσωποποίηση των πάσης φύσεως μολυσματικών ασθενειών παγκοσμίως! Καλώς ή κακώς η μητέρα μου με άφησε να μεγαλώσω κάτι παραπάνω από αγκαλιά με τα ζώα. Ναι μπορεί να μην μ άφηνε να τα φιλώ στο στόμα, αλλά μ άφηνε να κυλιστώ στο χώμα και να παίξω μπάλα μαζί τους ή να τα σφίξω στην αγκαλιά μου κι ας γεμίσω τρίχες. Σε αντίθεση με τα κρεμμύδια-παιδιά που φορούσαν 3 πουλόβερ για να βγουν από το σπίτι τους και δεν τα άφηναν ποτέ να χαϊδεύουν ''αδέσποτα'', εγώ και αδέσποτα χαϊδευα και οικόσιτα. Και σπάνια περνούσα πυρετούς και βαριές ιώσεις...Ούτε αλλεργίες κουβαλώ, ούτε εξανθήματα βγάζω άμα πιάσω ζώα. Σκεφτείτε λοιπόν ότι το πολύ το κυρ ελέησον, το βαριέται και ο παπάς. Είπαμε να είμαστε καθαροί, να πλένουμε χέρια αλλά να μην είμαστε και υστερικοί. Ένα χάδι σ' ένα ζώο δεν θα φέρει την καταστροφή. Και ανοσία ''παθαίνουμε'' από τα ζώα μας.

Μοναδικά πλάσματα τα ζώα...αρκεί να το καταλάβουμε, επιτέλους.
Και όπως θα πω μάλλον πολλές φορές από δω κι εμπρός στις αναρτήσεις μου, η άγνοια είναι χειρότερη και από την ημιμάθεια. Ακούω νοσοκόμες και άλλες κυράτσες γύρω μου να λένε με ύφος πόσα μικρόοοοοοβια κουβαλούν τα ζώα και να προσπαθούν μόνες τους να επιβεβαιώσουν τους εαυτούς τους και τα λεγόμενά τους. Παράλληλα όμως δεν καταλαβαίνει καν το χαζοκέφαλο τους ότι γι αυτό υπάρχουν τα εμβόλια και τα χίλια άλλα τόσα προληπτικά φάρμακα για τα ζωάκια μας. Όσο για τ' αδέσποτα, είναι πολύ λίγες οι αρρώστιες που μπορεί να έχουν σε τόσο προχωρημένο βαθμό ώστε να κολλήσουν τον άνθρωπο που θα τα χαϊδέψει. Η ψώρα για παράδειγμα κολλά με την αφή...αλλά το καλαζάρ, η ερλιχίωση και άλλα που τόσο φοβούνται όλοι οι στενόμυαλοι εδώ γύρω δεν είναι κάτι που κολλά έτσι απλά. Δεν κολλά καν μέσω του σκύλου, αλλά μέσω σκνίπας το πρώτο και τσιμπουριού το δεύτερο. Τέλος πάντων, για τις ασθένειες θα επανέλθω σε άλλη ανάρτηση. Έχω πολλά να σούρω και για το τοξόπλασμα. Αλλά δεν ξέρουν...και όταν δεν ξέρεις, φοβάσαι. Κι όταν φοβάσαι, απομακρύνεσαι από τα πάντα. Και δεν είσαι ελεύθερος, είσαι δέσμιος των φόβων σου.

A!Kαι όταν θέλετε σκύλο για τα παιδιά σας, σταματήστε το κλισέ να παίρνετε Λαμπραντόρ! Είναι τόσο ενεργητικά και ζωηρά σκυλιά που στο τέλος μετανιώνουν που τα πήραν, όταν δεν έχουν το χρόνο να τα φροντίσουν. Ναι, είναι τα πιο όμορφα κουτάβια, αλλά θέλουν πολύ έλεγχο για να μεγαλώσουν σωστά. Το πα κι αυτό και ξαλάφρωσα!